De ogen van Eleanor

[…]
‘Eindelijk hebben we je, heks,’ brieste hij.
Eleanors lippen verstrakten. Jarenlang hadden zij en Elinn de krijgsmannen kunnen ontlopen; reizend van de ene nederzetting naar de andere.
‘Jij hebt een pact met de duivel.’
Eleanor strekte haar rug. ‘Dan moet je maar uit mijn buurt blijven.’
De mannen die haar armen vasthielden, knepen harder, waardoor een kreun van pijn over haar lippen kwam. Hoewel de kans om te ontkomen heel klein was, moest ze hem nu grijpen. Eenmaal in de kerkers van prins Ralf was ze tot de brandstapel veroordeeld. Voor Elinn zag het er niet veel beter uit. De brandstapel was wellicht het minst kwade van wat er met haar kon gebeuren.
‘Durf je zo’n toon tegen me aan te slaan?’
Eleanor zag de klap niet aankomen, waardoor haar nek een pijnlijke slag naar rechts maakte. De hoofdman pakte Eleanors kin stevig vast en trok een ooglid omhoog. De witte oogbol glansde. Het ontbreken van een gekleurde iris deed de man huiveren en hij spuugde in haar gezicht. ‘Zielloos.’ ‘Mama heeft wel een ziel,’ schreeuwde Elinn. Haar armen waren naar achteren getrokken en ze hing machteloos in de greep van de soldaat. Zonder Eleanor nog een blik waardig te gunnen, gebood de hoofdman zijn mannen haar mee te nemen naar de paarden.
‘Mama,’ riep Elinn. ‘Laat me niet alleen.’ De tranen stroomden over haar wangen.
‘Je dacht toch niet dat we jou hier achterlaten? We zijn geen barbaren.’ De mannen lachten om de grap van hun leider. ‘Met je helderblauwe ogen.’ Meesmuilend trok hij aan een haarlok. Zijn ruwe hand schuurde over haar huid en pakte Elinns kin vast. ‘Je hebt net genoeg ziel om ons een pleziertje te bezorgen.’ De man trok het leer van zijn riem langs de gesp. […]