Het Laagland in gesleurd

Puur wit is, na Revolutie 1 - Inwijding van Larissa Klein Bennink, het tweede steampunk boek dat ik lees en ik vind het geweldig. Al in het eerste hoofdstuk weet Van Delft een sfeer op te roepen die nieuwsgierig maakt.

Lily is een magyr in opleiding. Ze kan energieën manipuleren met de kracht uit haar innerlijke bron. Ze woont bij een vrouw die haar docent en opvoedster is. In het Hoogland, waar Lily woont, is het gebruikelijk om kinderen na de geboorte bij hun ouders weg te halen en onder de hoede te brengen van een professional. Voor ons als lezers komt dat cru over, maar Lily weet niet beter. Omdat dit het gebruik is, heeft ze geen enkele behoefte om te achterhalen waar ze vandaan komt. Zou ze op haar ouders lijken? Heeft ze misschien broers en zussen? Het zijn vragen die je als lezer absoluut denkt, maar waar Lily niet mee bezig is. Die boodschap heeft Van Delft op een boeiende manier tussen de regels door overgebracht.

De wereld van Terras Atlas wordt stukje bij beetje kenbaar gemaakt, waardoor je gemakkelijk mee kunt komen in de gebruiken en overtuigingen die in het Hoogland heersen. Als Lily’s luchtschip, op de vlucht naar haar verloofde in het Westland, neerstort in het gevreesde Laagland, voel je dan ook met haar mee. De spanning van het onbekende tegemoet treden loopt hoog op. De verhalen van het Regime zijn niet mis te verstaan. In het woeste Laagland wonen schurken en bandieten. Mensen die verbannen zijn uit het Hoogland, omdat ze gruwelijke daden op hun geweten hebben. Als lezer heb je al snel door dat dit een gechargeerd beeld is. Lily daarentegen, is een tikje naïef, nee, erg naïef. Toch vond ik dat niet storend. Al denk ik wel dat er op sommige momenten iets meer pit en tempo in het verhaal had kunnen zitten als Lily vragen zou stellen. Als je wekenlang gevangen genomen bent en te werk gesteld bent, is het logisch als je af en toe een vraag stelt. Wie zijn die mensen eigenlijk en waar wonen ze dan? Ik zou mezelf niet kunnen bedwingen om zoveel mogelijk aan de weet te komen, maar ik ben dan ook geen Lily en ik ben niet opgevoed in de veronderstelling dat alle mensen in het Laagland door en door slecht zijn. Kortom, ik begrijp het wel dat Lily is zoals ze is. Ze draagt het verhaal en maakt een mooie ontwikkeling door.

De steampunk is ondersteunend aan het verhaal. Mechanisch aangedreven wilde dieren vormen een bedreiging, waar Lily meermaals voor moet vluchten. Aan de andere kant zijn er ook dierlijke uitvindingen die nuttig zijn, zoals het hoorzeltje, een horzel die gesprekken kan opnemen. Patty van Delft verstaat de kunst van cliffhangers schrijven, waardoor je al halverwege het volgende hoofdstuk bent voordat je beseft dat het vorige afgelopen is. Ik hou ervan om zo in een verhaal gesleurd te worden. Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar het volgende deel: Inktzwart.