Luister, wat de nachtegaal zingt

De lichtgroene tekening op de kaft van deze bundel is als een gedicht van Rumi: hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. De nachtegaal in de magnolia boom brengt een lied die je op je in moet laten werken, wil je de boodschap echt begrijpen. Zo zijn ook Rumi’s gedichten. Lees je ze vluchtig dan zijn het enkel zinnen. Laat je de woorden echter doorklinken, dan komen ze dieper en zul je merken dat er lagen onder zitten. Lagen die je kunnen verrassen, verbazen en ontroeren. De gedichten zijn verdeeld in drie thema’s: De Tuin van de Ziel, De Tuin van het Hart en De Tuin van de Geest.

De 202 gedichten van Rumi zijn uit het Perzisch vertaald naar het Engels door Maryam Mafi en Azima Melita Kolin. Fiep van Bodegom heeft de Engelse teksten vertaald naar het Nederlands. Twee vertaalslagen heeft de melodie, van sommige gedichten, geen goed gedaan. Tenminste, ik verwacht dat in de originele werken meer ritme en klankkleur gezeten zal hebben, maar zeker weten doe ik het niet. Ik vind het jammer dat sommige gedichten niet stromen als een kabbelend beekje of dartelen als vlinders. Een gedicht dat zichzelf brengt, komt beter binnen dan een gedicht met weinig ritme. Er zijn overigens wel gedichten die vloeien en stromen, en sommige zijn werkelijk prachtig, maar ik had iets meer klank en melodie in het totale boek verwacht. Wat niet wegneemt dat de boodschap van de teksten heel leerzaam is. Sommige teksten zijn gelijk duidelijk, andere moeten uitgepakt worden voordat je de kern begrijpt. Ik vind dat mooi, als een gedicht zichzelf niet gelijk prijsgeeft. Met 202 gedichten, heb ik nog veel om uit te pakken. En ik weet dat, steeds als ik het weer lees, ik iets anders zal ontdekken. Daarom ben ik Uitgeverij AnkhHermes dankbaar voor dit verzamelde werk van Rumi.