Prachtige balans tussen feit en fictie

Romans met een autobiografische grondslag spreken mij doorgaans niet aan, maar dit is een geweldig boek. Autobiografische auteurs lopen het risico te verzanden in de eigen ervaring, waardoor het voor een lezer een onsamenhangend en oninteressant verhaal wordt. Gelukkig zijn er altijd auteurs die een andere invalshoek kiezen, zoals Johanna Lime. De manier waarop zij haar verhaal met fictie verweven heeft, vind ik machtig mooi gedaan. Op een integere manier beschrijft ze de belevingswereld van de personages, waardoor het als lezer gemakkelijk is om je in te leven. Ik herken veel angsten, verwonderingen en irritaties die de personages Maud en Dalmar ervaren. Ook hun interesse gebieden spreken me aan, waardoor ik dit boek bijna aan een stuk door uitlas. Het verhaal is boeiend en verrassend, aangrijpend en humoristisch.

De Twaalfde Saturnusmaan vertelt het verhaal van Maud en Dalmar. De twee vrouwen zijn nichten van elkaar en wonen samen in een huis. Maud is de technische van hun tweeën, ze werkt op een accountantskantoor en draait haar hand er niet voor om, om met behulp van wiskundige berekeningen, haar geboorte horoscoop te bepalen. Dalmar is kunsthistoricus en geeft les op een Pabo. Ze wordt door haar baas min of meer gedwongen een avondcursus te volgen. Ze ziet er als een berg tegenop, want ze houdt niet van veranderingen in haar leven. Maar ze gaat, want ze is trouw en begripvol naar haar werkgever toe. De avondcursus blijkt iets anders te brengen dan ze had verwacht.

Dalmar en Maud begrijpen elkaar goed, omdat ze allebei moeite hebben met ongeschreven sociale omgangsvormen. De collega’s van Maud en Dalmar zeggen dingen die ze niet menen en maken grappen ten koste van anderen. In De Twaalfde Saturnusmaan zijn verschillende situaties beschreven die voor veel lezers herkenbaar zullen zijn. Je begrijpt wat de bedoeling is van een grapje en als je dan leest hoe het op Maud en Dalmar overkomt, besef je hoe dubbel sommige dingen kunnen zijn. Hierdoor vind ik dit een verfrissend verhaal. Je leert de personages goed kennen en krijgt meer begrip voor de ‘eigenaardige*’ mensen in een groep.

Een zeer verrassend en leuk aspect van De twaalfde Saturnusmaan vind ik de invloed van aliens die de mensen op aarde onderzoeken. Tijdens hun slaap worden Dalmar en Maud regelmatig door aliens opgehaald. Morflingen, dubbelgangers, nemen hun plek op aarde tijdelijk over. De morflingen gedragen zich precies zoals de mensen, waardoor anderen niet doorhebben dat ze met buitenaardsen te maken hebben. Steeds vaker worden de vrouwen naar de twaalfde Saturnusmaan gehaald en ze gaan merken dat er iets niet klopt in hun leven. Hoe ze achterhalen wat er gaande is, kun je zelf lezen in het boek. Ik kan wel zeggen dat de inbreng van de aliens Sokaris en Kek van groot belang is voor het verdere leven van Dalmar en Maud. Is dit wel fictie? Hoe zeker weten wij eigenlijk dat we een mens tegenover ons hebben en niet een morfling die doet alsof? Ik hou er erg van als verhalen op het randje van echt en verzonnen balanceren. Johanna Lime heeft die balans prachtig uitgewerkt.

 *Wat is eigenaardig toch een prachtig woord. Het heeft misschien een negatieve klank, maar dat is onterecht want het is een groot compliment. Iemand die eigenaardig is, is aardig voor zichzelf, eigen aardig. Ik hoop dat meer mensen zo gaan leven. 

**Bedankt Marjo, dat ik dit boek mocht recenseren. Ik heb het met veel liefde gedaan.