Een dromerige vrouw

in het drukke Amsterdam

Titel: De hemel is altijd paars

Auteur: Sholeh Rezazadeh

Uitgeverij: Ambo Anthos

Gelezen: juni 2021 - e-book

Beoordeling: ××××× (5 uit 5)

Op de homepage van het boekenplatform Hebban staan elk moment de acht meest recent geplaatste recensies. Ik kijk daar vaak, opzoek naar nieuwe boeken. In juni kwam daar een titel voorbij met maar twee sterren: De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh. Als een boek weinig sterren krijgt interesseert me dat vaak meer dan boeken die drie, vier of vijf sterren krijgen. Ik klikte de recensie open en zag de titel ‘Iran: niks aan de hand?’ Dat intrigeerde mij en ik begon te lezen. Dit type recensie had ik nog niet vaker gelezen. Het was in duidelijke taal en maakte me nieuwsgierig naar het boek. Zou ik de ik-persoon ook onsympathiek vinden? Geeft dit boek werkelijk een eenzijdig beeld van Iran?

 

Arghavan heeft een winkeltje in tweedehandswinkel in Amsterdam. Daar behandelt ze de spullen alsof het levende entiteiten zijn. Bij iedere jurk en ieder theekopje bedenkt ze het verhaal, als ze het ware verhaal niet kent. Zo gaat ze ook om met haar klanten. Arghavan is een dromerige vrouw die moeilijk in het drukke leven van Amsterdam mee kan komen. Dat merkt ze als ze een vriend krijgt die haar meeneemt naar zijn vrienden. Arghavan weet zich geen houding te geven en trekt zich terug. Ze is poëtisch en een gevoelsmens die het liefste met blote voeten door het natte gras loopt en tegen een boom zit om contact te maken met de boom.

 

 

Deze literaire novelle gaat niet over Iran of Nederland. Het gaat over de belevingswereld van een natuurpersoon die verder kan kijken en voelen dan de tastbare wereld. Haar dromerige herinneringen aan haar jeugd in Iran zijn dan ook gekleurd. Verwacht van dit boek niet dat je Iran kunt leren kennen, verwacht ook niet dat je Amsterdam leert kennen. Je kunt wel een inkijkje krijgen in de gevoelswereld van een hoog sensitief persoon. Ik vond het prachtig en ik herkende veel van mezelf in Arghavan. (Al zou ik mensen waarmee ik uit eten ben wel groeten wanneer ik besluit weg te gaan. Op sommige momenten is Arfghavan inderdaad onaangepast.) Neem daarbij dat het verhaal bolstaat van de mooie metaforen en poëtisch geschreven is. Dit is een boek wat ik zelf had willen schrijven en ik ben blij dat ik het gelezen heb. Mijn dank aan de recensent die een kritische mening gaf tussen als die recensies met lovende sterren.