Holy Maremoto, wat een goed boek

Titel: Teloorgang

Serie: Decadentia - 1

Auteur: Django Mathijsen en Anaïd Haen

Uitgeverij: Zilverspoor

Gelezen: augustus 2021 - paperback

Beoordeling: ××××× (5 uit 5)

In About Books, het online boekenprogramma van Uitgeverij Zilverspoor, vertelden Django Mathijsen en Anaïd Haen over de totstandkoming van Decadentia. In deze trilogie beschrijven zij een wereld waarin status en macht een belangrijke rol spelen. Jarenlang heeft het schrijversduo gewerkt aan de totstandkoming van de boeken en dat kun merk je tijdens het lezen. De spanningsboog is zeer nauwkeurig uitgewerkt. Gedoseerd krijg je informatie over de stadstaat Decadentia en de verschillende klassen en groeperingen. Het is kunstig beschreven, want het grootste deel van het verhaal speelt zich af op een plaats: het vergeetgevang. Lelie Aquavalenta komt per ongeluk in contact met een groepje mannen die hun duistere zaakjes koste wat het kost willen verbergen. Ze denken tegen een spionne aan te zijn gelopen en martelen Lelie om alle informatie, waarvan zij denken dat Lelie die heeft, uit haar los te krijgen. Wanneer ze de vragen niet kan beantwoorden wordt ze in het vergeetgevang opgesloten, bij tientallen andere vrouwen. Lelie moet zich als meisje van stand snel aanpassen aan een wereld die nog erger is dan een open riool. Onder toeziend oog van wachters die met leedvermaak hun eigen frustraties botvieren op de gevangen probeert Lelie, ook wel Trutje of Stront genoemd, te overleven.

  

De stadstaat Decadentia is een wereld die naar mijn idee lijkt op Venetië. Vele grachten lopen door de stad die deels tegen een berg opgebouwd is. De hoogteverschillen verbeelden de verschillen in status tussen de verschillende klassen. In sommige delen van Decadentia wordt de heilige Maremoto (een walvis god) vereerd, terwijl andere mensen neerkijken op deze ‘onzin’ en desondanks de schijn ophouden vroom te zijn. Dan zijn er ook nog mensen met een magisch talent: schoenmakers die schoenen maken die nooit zullen slijten, kleermakers die reinende stoffen kunnen maken waardoor een jurk nooit vies wordt, bakkers die taarten maken die altijd smaken naar de lievelingssmaak van de eter, ga zo maar door. Hoewel de magie wordt verafschuwd, wordt er wel degelijk gebruik van gemaakt. Wanneer Lelie merkt dat haar onderjurk van magische, reinende stof is gemaakt zorgt dat enerzijds voor meer overlevingskansen in het vergeetgevang waar alles vies en vuil is, maar aan de andere kant maakt het bezit van een magisch voorwerp dat ze extra kwetsbaar is voor represailles. Gaandeweg vindt ze haar weg in deze eigenaardige en wrede wereld. Ze leert dat ze haar hart zal moeten volgen en minder moet luisteren naar wat anderen zeggen, want wie kun je vertrouwen als blijkt dat iedereen de schijn ophoudt en zich niet uitgeeft voor wie hij is?

 

Wie een gevoelige maag heeft of erg preuts is aangelegd, kan dit boek beter niet oppakken. Django Mathijsen en Anaïd Haen hebben me meermaals doen huiveren. Sommige scènes zijn wreed, gruwelijk en ranzig, maar nooit over de streep (in mijn optiek). Daarbij is dit verhaal doorweven met liefde en aandacht, hoop en motivatie. Wat er ook gebeurt met Lelie, je wilt weten hoe het verder gaat. Kan ze eruit komen? En hoe moet ze dan verder leven? Iemand die gemarteld is in het vergeetgevang en alle sociale leefregels heeft moeten herzien, kan niet als de oude terugkeren naar het onbezorgde leventje van vroeger. Dat bestaat niet. Toch gun je het haar, want het boek is zo ingrijpend geschreven dat je je volledig kunt identificeren met Lelie.

 

De drie boeken van Decadentia vormen tezamen een verhaal, de hoofdstukken zijn over de drie delen doorgenummerd, en ik kijk ernaar uit om deel twee te gaan lezen.