Opruimchallenge - dag 10

Iedereen begrijpt dat het gemakkelijker is om een lege chipszak weg te gooien en een stapeltje foto's. Daarom is het goed om klein te beginnen met opruimen. Begin met die dingen waar je niet aan gehecht bent en waar je gemakkelijk afstand van kunt doen. Je traint jezelf in het opruimen en leert de meerwaarde kennen van een opgeruimd huis en opgeruimd hoofd. Op een dag ben je toe aan die dingen die emotionele waarde hebben. Ook dan hoef je niet alles in een keer weg te doen. Neem kleine stapjes; lukt het nu niet, dan een volgende ronde misschien. Waak er wel voor dat je niet bij alles zegt: 'Dat doe ik de volgende keer wel weg.' Durf stappen te zetten. Je kunt het.

Toen mijn oma in 2018 overleed werden wij niet geconfronteerd met een totale huisraad, gelukkig niet. Een aantal jaar ervoor moest mijn oma verhuizen van haar flat naar een verzorgingshuis. Haar nieuwe plek bestond nog maar uit een woon- slaapkamer, terwijl haar flat drie kamers had. Er moest dus flink opgeruimd worden. Keuzes maken wat ze mee kon nemen en wat niet. Het was niet gemakkelijk (ik deed het grotendeels alleen, wat voor mijn ontwikkeling heel fijn was) en ik heb meerdere momenten huilend in een hoekje van haar kamer gezeten met kaartjes die ze had bewaard uit 2000. Toch was deze weg een prettige weg. Ik kreeg de kans afscheid te nemen van een periode die nooit meer terug zou komen, terwijl zij er nog was en ik nog geen afscheid van haar hoefde te nemen. Het ging stapje voor stapje. De eerste ronde was geweest. Een paar jaar later kwam de volgende: oma overleed en haar kamer moest leeg. Dankzij de eerste fase van een paar jaar ervoor hoefde ik me niet te richten op een grote opruimtaak, maar had ik de ruimte om het verlies toe te laten en de overgebleven spulletjes te sorteren. Alleen de mooiste dingen hebben we bewaard, de rest ging naar de kringloop, hebben we verkocht of ging naar de stort. 
Nu, drie jaar later, kan ik uit de selectie spullen die ik in 2018 als dierbaar selecteerde, weer een schifting maken. Een van de emotionele items is de pop in klederdracht. Wat is ze mooi, maar wat staat ze in de weg in ons huis. Ze is zeker dertig jaar oud en stond bij oma altijd in de hoek van de kamer. Het stoeltje waar ze op stond, heb ik zelf als peuter op gezeten. De magie van de pop werd des te groter omdat ik nooit aan haar mocht komen, alleen kijken. Oma maakte de Walcherse dracht zelf, van rokken tot muts, zelfs de omslagdoek heeft ze gehaakt.
In 2018 kon ik niet, nu kan ik het wel. Ik heb de pop weggegeven aan een dame die dol is op klederdracht en met name Walcherse dracht. Het voelt goed om te weten dat er iemand is die met liefde en aandacht de pop een plek geeft en haar kleding gaat schoonmaken en herstellen.
Ik ben dankbaar voor de ontwikkeling die ik mocht doormaken door stap voor stap afscheid te nemen en te koesteren wat dierbaar is. Dankbaar voor alle herinneringen aan mijn oma en dankbaar aan mezelf dat ik los durf te laten.